Στην καρδιά της Κρήτης, κάτω από την σκιά του Ψηλορείτη, ζούσε μια πανέμορφη νεράιδα. Κρυμμένη μέσα στο άγριο φαράγγι των Πλευριανών στην ξακουστή πηγή της Κουτσαντώναινας.
Η νεράιδα ήταν υπεύθυνη για τις πηγές της Κρήτης και ξακουστή για τα υφαντά της.
Η υπέροχη αυτή υφάντρα που με τον χρυσό της αργαλειό, καλά κρυμμένο σε ένα τεράστιο βράχο ύφαινε στο χρυσό της στημόνι και τραγουδώντας έκανε τις πηγές ολόκληρης της Κρήτης να κυλάνε όπως κυλούσε και το υφαντό της πάνω στο αντί της.
Οι άνθρωποι του Μυλοποτάμου άκουγαν το υπέροχο τραγούδι της, την αγαπούσαν και την σέβονταν γιατί χάρη σ’ αυτή τα νερά της Κρήτης ήταν σε αφθονία και υπήρχαν παντού λουλούδια και δέντρα και οι άνθρωποι ζούσαν πλουσιοπάροχα.
Τη χαρά όμως αυτή ζήλεψε ένας μοχθηρός και πονηρός νάνος που κατάφερε να ξεγελάσει τη νεράιδα και να της κλέψει το υφαντό της. Αμέσως σταμάτησαν οι πηγές να τρέχουν γάργαρο νερό, η ύπαιθρος του νησιού κινδύνευε με ερημοποίηση και οι άνθρωποι ήταν δυστυχισμένοι.
Οι μόνοι που θα μπορούσαν να βοηθήσουν είναι τα παιδιά γιατί μόνο εκείνα με το αθώο παιδικό τους βλέμμα, μπορούν να δουν το υφαντό της νεράιδας και να το βάλουν ξανά στη θέση του ώστε να επιστρέψει η ευμάρεια στην περιοχή.